جوانی
حسین پناهی در ۶ شهریور ۱۳۳۵ در روستای دژکوه از توابع شهر سوق از توابع شهرستان کهگیلویه در استان کهگیلویه و بویراحمد زاده شد. پس از اتمام تحصیل در بهبهان
به توصیه و خواست پدر برای تحصیل به مدرسهٔ آیت‌الله گلپایگانی رفت و بعد
از پایان تحصیلات برای ارشاد و راهنمایی مردم به محل زندگی‌اش بازگشت. چند
ماهی در کسوت روحانیت به مردم خدمت کرد تا اینکه زنی برای پرسش مسئله‌ای که
برایش پیش آمده بود پیش حسین رفت و از حسین پرسید که فضلهٔ موشی داخل روغن
محلی که حاصل چند ماه زحمت و تلاشم بود افتاده است، آیا روغن نجس است؟
حسین با وجود اینکه می‌دانست روغن نجس است (روغن محلی معمولاً در تابستان
از حرارت دادن کره به دست می‌آید و در هوای آزاد و با توجه به گرم بودن هوا
در تابستان روغن همیشه به صورت مایع است)، ولی این را هم می‌دانست که حاصل
چند ماه تلاش این زن روستایی، خرج سه چهار ماه خانواده‌اش را باید تأمین
کند، به زن گفت نه همان فضله و مقداری از اطراف آن را دربیاورد و بریزد
دور، روغن دیگر مشکلی ندارد. بعد از این اتفاق بود که حسین علی‌رغم فشارهای
اطرافیان نتوانست تحمل کند که در کسوت روحانیت باقی بماند. این اقدام حسین
به طرد وی از خانواده نیز منجر شد. حسین به تهران آمد و در مدرسهٔ هنری
آناهیتا چهار سال درس خواند و دوره بازیگری و نمایشنامه‌نویسی را گذراند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دوران حرفه ای بازیگری
پناهی بازیگری را نخست از مجموعه تلویزیونی محله بهداشت آغاز کرد. سپس چند نمایش تلویزیونی با استفاده از نمایشنامه‌های خودش ساخت که مدت‌ها در محاق ماند.
با پخش نمایش «دو مرغابی در مه»
از تلویزیون که علاوه بر نوشتن و کارگردانی خودش نیز در آن بازی می‌کرد،
خوش درخشید و با پخش نمایش‌های تلویزیونی دیگرش طرف توجه مخاطبان خاص قرار
گرفت.
نمایش‌های دو مرغابی در مه و یک گل و بهار که پناهی آنها را نوشته و
کارگردانی کرده بود، بنا به درخواست مردم به دفعات از تلویزیون پخش شد. در
دهه شصت و اوایل دهه هفتاد، او یکی از نوآورترین نویسندگان و کارگردانان
تلویزیون بود.
به دلیل فیزیک کودکانه و شکننده، نحوه خاص سخن گفتن، سادگی و خلوصی که
از رفتارش می‌بارید و طنز تلخش بازیگر نقش‌های خاصی بود. اما حسین پناهی
بیشتر شاعر بود؛ و این شاعرانگی در ذره‌ذره جانش نفوذ داشت. نخستین مجموعه
شعر او با نام من و نازی در ۱۳۷۶ منتشرشد، این مجموعهٔ شعر تاکنون بیش از شانزده بار تجدید چاپ شد و به شش زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده‌است.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
وی در ۱۴ مرداد ۱۳۸۳
و در سن ۴۸ سالگی درگذشت و در قبرستان شهر سوق به وصیت خود او فقط به خاطر
اینکه مادرش در آنجا دفن شده‌است، به خاک سپرده شد. علت مرگ پناهی از طرف
خانواده وی و با استناد به گزارش پزشکی قانونی سکته قلبی عنوان شد.
هرچند ترانه‌سرای سرشناس و ویرایشگر مجموعه آثار پناهی، یغما گلرویی،
با انتشار یک یادداشت تحت عنوان «مرگِ خودخواستهٔ حسین پناهی» و بیان
خاطره‌ای مربوط به خرید یک عدد تیغ توسط پناهی درست چند روز قبل از مرگش و
تماس تلفنی شب قبل از مرگ او با گلرویی علت مرگ پناهی را خودکشی عنوان کرد.
پناهی همچنین در شب مرگ با پسرش تماسی تلفنی برقرار کرده بود. گلرویی
همچنین در یادداشتی جداگانه جزئیات صحنه مرگ پناهی در خانه‌اش را اینگونه
شرح می‌دهد:
«تمام کسانی که آن روز و روزهای بعد به خانهٔ حسین در خیابان جهان‌آرا
آمدند خون‌ها را دیده بودند. ردی که از کنار تخت و اتاق خواب آغاز شده و
جرایان پیدا کرده بود به سمت هال خانه و در آنجا به شکل حوضچه‌ای یک متر
در یک متر جمع شده بود.[...]نشان به آن نشان که روی گازِ خانه هم
یادگاری‌هایی بود.»
آنا پناهی، دختر حسین پناهی، در مصاحبه‌ای عنوان کرد که طبق گزارش پزشکی
قانونی در ۱۴ مرداد ۱۳۸۳ علت مرگ پدرش سکته قلبی بوده و اینکه «بیان هر
علتی غیر از این کذب محض است».
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پشت چراغ قرمز
پسرکی با چشمان معصوم و دستانی کوچک گفت :
چسب زخم نمی خواهید ؟
پنچ تا ، صد تومن ،
آهی کشیدم و با خود گفتم :
تمام چسب زخم هایت را هم که بخرم ،
نه زخم های من خوب می شود نه زخم های تو ..
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مگه اشک چقدر وزن داره ، که با جاری شدنش ، اینقدر سبک می شیم..!؟!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
صفر را بستند تا ما به بیرون زنگ نزنیم ، از شما چه پنهان ما از درون زنگ زدیم
این جهانی که همش مضحکه و تکراره ، تکه تکه شدن دل چه تماشا داره….
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
می کوشم غــــم هایم را غـــرق کنم اما بی شرف ها یاد گرفته اند شــنا کنند ………
