چشمکی بهم زد و گفت:
+ خب... حالا فقط بستنی مونده.
با چشمکش حالم دگرگون شد.
به زور لبخندی زدم که پی به حالم نبره.
درحالی که ماشینو روشن میکرد گفت:
+ میبرمت یه جا که همه دلخوریات رفع بشه.
لبخندی به روش پاشیدم و تشکر کردم.
چون هوا خیلی سرد بود، پالتوی شیری رنگم رو پوشیدم و کلاه بافت طوسی رنگم رو سرم کردم.
موهای لخت طلائیم، آزادانه رو شونه هام ریخته شده بود...
نگاهی به خودم انداختم.... فقط یه ذره آرایش کم داشتم..
مشغول آرایش کردن صورتم شدم...
آرایشم با یه رژ لب صورتی براق تموم شد.
یه بوس برای خودم فرستادم و از آینه دل کندم.
با تعجب به سیمون نگاه میکرد.
خندیدم و گفتم:
ـ سلام.. مادمازل.
ـ سلام!
سیمون هم سلام کرد. لیزی که تازه از بهت خارج شده بود، به سیمون گفت:
ـ فکر نمیکردم انقدر راحت بتونی مخ رزا رو بزنی. آفرین آق پسر.
سیمون با خنده چشمکی زد و گفت:
+ راهشو فقط من بلدم.
لیزی: راستی رزا...چرا هنوز نرفتی خونه؟مگه کارت تموم نشده؟
ـ چون دنیل کارای تورو به من سپرده امروز کارم طول کشید. الان دیگه داشتم میرفتم.
سیمون: من میرسونمت عزیزم.
ـ نه ممنون.
از کسی که کتابخانه دارد و کتابهای زیادی میخواند نباید هراسید.
بلکه از کسی باید ترسید که تنها یک کتاب دارد و آنرا مقدس می پندارد ولی
هرگز آنرا نخوانده است
نیچه
...........................................................................................................
وقتی اسب های توانا را به مسابقه راه ندهند هر الاغی می تواند به خط
پایان برسد.
وینستون چرچیل
...........................................................................................................
آنگاه که هنر خوار می گردد جادو ارجمند می شود.
فردوسی ...........................................................................................................
امید، نان روزانه آدمی است
رابیندرانات تاگور
دنیل:لیزی چرا نمیخوای بفهمی که این کارت به ضرر شرکت تموم شد؟چرا انقدر بی دقتی؟بجای اینکه سرت تو کار خودت باشه فقط شیطنت میکنی.
وااای خدااا چقدر عصبانیه!خدا خودش آخر عاقبت مارو بخیر کنه.
دوباره نگاهمو به چهره نگران و ترسیده لیزی دوختم.والا اگه من جاش بودم،از ترس شلوارمو خیس میکردم.
لیزی:بخدا من نمیخواستم اینجوری بشه...متاسفم...
همچین دادی زد که تمام تنم لرزید.
به عزیزی گفتم:
روز به خیر
در پاسخم گفت: فرجامت نیک
به وجد آمدم از پاسخش!
چه آرزویی...!
من برای او خیری خواستم به کوتاهی یک روز
و او خیری برای من خواست
به بلندای یک سرنوشت...
"نیک فرجام باشید دوستان
موبایلشو درآورد.
+ شمارت؟
شمارمو گفتم.
+ به چه اسمی سیو کنم؟
ـ رزا.
نگاهی بهم انداخت. نمیتونستم این نگاهو معنی کنم ولی هرچی که بود ، از این نگاه بیزار بودم. ولی هیچی نگفتم .
شاید یه کم هیجان و تازگی برای زندگیم خوب باشه تا از این یکنواختی خارج بشه...
با همون لبخندش از روی میز بلند شد و دستشو تو هوا تکون داد:
+ بای بعدا میبینمت.
چیزی نگفتم و سیمون از رستوران خارج شد...
بی هدف به میز چشم دوخته بودم که دست کسیو رو دستم حس کردم. برگشتم و دیدم لیزی مشتاقانه نگام میکنه.
+ خب... تعریف کن ببینم شازده پسر چی میگفت؟
با خنده براش تعریف کردم.
لیزی هم با تصمیمم مخالفتی نکرد و سر خوش گفت:
+ وای .. بهترین رفیقم الان دوست پسر دار شده ! خدایا یه دونه از این جیگرا هم واسه ما بفرس.
مشتی به بازوش زدم:
ـ بییشعوور.
چــــــــوب و هیـــــــــــــــــــزم
در بــــرابر طــــلا هیچ ارزشی نـــــدارد.
امـــــــــا هنـــــــــــگام غــــــــــــــــــــــــرق شدن
نجات جان ما به همان تکه چوب بی ارزش وابسته اسـت
و آنـــــــــجا حــــــــاضریم طلاهایمان را به دریـــــــــــــا بــریزیم
اما آن تکه چوب را دو دستی می چسبیم و به طلاهایمان توجهی هم نمیکنیم.
هیچوقت دوستان خود را از دســــت ندهید حتــــی اگر شده مانند تکه چوبی باشن
فضای قشنگ و شیک رستوران، هرکسی رو مجذوب خودش میکرد.
یه میز دونفره رو برای نشستن انتخاب کردیم و نشستیم.
ـ خب سرورم چی میل دارین؟
خندید و منو رو برداشت:
ـ هر چی عشقم انتخاب کنه.
بعد از سفارش غذا، طبق معمول مشغول حرف زدن شدیم و صدای خندیدنمون تو کل رستوران پیچید. بی کلاس بودیم دیگه! گند زده بودیم به فضای رمانتیک اونجا...
با لیزی بودن خیلی خوشحالم میکرد و من میشدم همون رزای سابق که هیچ کس نمیتونست اشکشو ببینه. رزایی که فقط خنده رو لباش بود و هیچ چیز نمیتونست ناراحتش کنه...
گارسون درحالی که سفارشاتمون رو روی میز میزاشت، بهمون تذکر داد که آروم تر بخندیدم.
کلا آبرومون رفته بود...
